چهارم: حبّ دنیا

منشاء هر خطایی دوستی دنیاست. _{^{(اصول کافی. کتاب الایمان و الکفر. باب حب الدنیا و الحرص علیها. حدیث آ)}}

انسانی که این دوستی را دارد، از جمیع فضائی معنوی -«شجاعت، عفت، سخاوت و عدالت» که مبداء تمام فضائل نفسانی است،- برکنار است.

 

همچنین «فقر و ذلت و طمع و حرص و چاپلوسی» از حبّ دنیاست. «بغض و کینه و قطع‌رحم و نفاق» و دیگر اخلاق فاسده از زاده های این مادر مرضها یعنی حبّ به دنیاست.

حضرت باقرالعلوم (ع) میفرمایند: مَثَل حریص به دنیا مَثَل کرم ابریشمی است که هرچه به دور خود آن را بیشتر میپیچد، از خلاص شدن دورتر شود تا آنکه از اندوه بمیرد. ^{_{[کافى، ج 2، ص 316، ح 7]}}

امام صادق (ع) : مثل دنیا مثل آب دریاست که هرچه انسانِ تشنه از آن بخورد، تشنه تر گردد تا او را بکشد./. _{^{[ الکافی : ج 2 ص 136 ح 24 ، الزهد للحسین بن سعید : ص 48 ح 129 وفیه «البحر المالح» بدل «ماء البحر» وکلاهما عن طلحة بن زید ، تحف العقول : ص396 عن الإمام الکاظم علیه السلام ، تنبیه الخواطر : ج 2 ص 195 ، بحار الأنوار : ج73 ص79 ح40 . ]}}

سوم: هر اهل علمی نمی‌تواند قطعاً اهل ایمان باشد

........................حتی شیطان هم که به شهادت ذات مقدس حق، علمِ به مبداء و معاد دارد، میبینیم که کافر است.

در سوره اعراف آیه 12 ، شیطان میگوید: «مرا از آتش و او را از گِل آفریدی» ، پس شیطان علمِ به آفریدگار بودن و مبداء بودن خداوند دارد و در همان سوره آیه 14 میگوید: «مرا تا روزی که برانگیخته شوند، مهلت ده» ، که علم شیطان به معاد را ثابت میکند. اما میبینیم که کافر است. یعنی خداوند او را کافر خطاب کرده و از زمره مومنین خارج نموده است.

پس هر اهل علمی نمیتواند قطعاً اهل ایمان بوده و باید همچون سالک، پس از سلوکِ علمی، خود را در سُلکِ مومنین داخل کند و عظمت و جلال و ارزش و جمال حق را به قلب برساند، تا قلب خاشع شود.

{ آیه شانزدهم سوره مبارک حدید «آیا مومنین را آن زمان فرا نرسیده که دلهایشان برای خدا و آنچه از حق نازل گشته، خاشع گردد؟»..............................